Siëstaleed en les van de bovenmeester

Woensdag vertrokken we weer van de boerderij in Cefalu, waar we een prima tijd hadden gehad. Vooral de dame die het ontbijt verzorgde, nam heel hartelijk afscheid van ons: we moesten toch vooral nog eens terug komen. Nou dat snappen we wel: we zijn zo onderdehand berucht om onze enorme koffie inname. Tegen de tijd dat de eerste ronde geserveerd is heeft de helft de kop alweer leeg en mag de volgende ronde cappucino en koffie americano aangerukt worden.

We besloten via een toeristische route naar onze volgende bestemming te rijden en kwamen daarbij door prachtige dorpjes. De boerderij waar we nu naar toe gingen ligt meer in de binnenlanden van Sicilie, dus namen we afscheid van de zee.  Onderweg kwamen we door een klein dorpje waar volgens onze reisgids een prachtige kerk zou staan en ook een mooi kasteel uit de 11e eeuw. Dat leek ons wel wat,  dus wrongen we de bus door supersmalle straatjes om uiteindelijk op het plein voor de kerk te belanden. De kerk was werkelijk prachtig en toen we daar klaar waren besloten we naar het daar achter gelegen kasteel te lopen. Maar dat bleek niet eenvoudig: hoewel het kasteel duidelijk zichtbaar was stonden er nergens bordjes om aan te geven waar we langs moesten. Nou zijn we niet voor een kleintje vervaard dus klommen we op goed geluk ergens naar boven - maar daar werden we al snel teruggefloten. In rap Ialiaans en op luide toon, vergezeld met de nodige gebaren, werd ons te kennen gegeven wat we ons op prive terrein bevonden en hoe we dan wel bij het kasteel moesten komen werd er niet bij vermeld.  Uiteindelijk was er een lieve oude baas die ons - toen we weer op het kerkplein stonden - wilde helpen en een andere route aandroeg.  Dus wij weer klimmen en klauteren, en jawel - nu kwam het kasteel werkelijk in zicht!

Maar: het hek werd voor onze neus gesloten! Het was 13.00, tijd voor de siesta. Om een uur of drie zou de zaak weer open gaan. Tja, dat was jammer, daar konden we helaas niet op wachten.

Eind van de middag kwamen we in Masseria Rossella aan - een prachtig onderkomen werkelijk in de middle of nowhere waar we kamers kregen in het vroegere jachtslot van de een of andere vorst. Op de prachtige binnenplaats konden we heerlijk zitten onder de hoge bomen - een prima oord!  In de meeste onderkomens waar we tot nu toe zijn geweest is het normaal dat de avondmaaltijd - hoewel niet vooraf geboekt - gewoon in de boerderij genuttigd wordt. Zo zijn we in de afgelopen dagen al enorm verwend met de heerlijkste Siciliaanse gerechten, en ook in de Masseria was het wat dat betreft goed toeven. Onze vaste kelner was Antonio en die had duidelijk veel lol in ons gezelschap - en natuurlijk meteen een goede band met onze eigen anTONio ;))  Dat we op het platteland zijn merken we vooral aan het feit dat er bijna niemand Engels spreekt en dat er geen peil te trekken is op de openingstijden van de diverse bezienswaardigheden. Zo wilden we graag een nabij gelegen vorstelijk onderkomen van een Bourbon bezoeken, hadden we de openingstijden opgezocht op internet en laten verifiëren bij de receptie, alleen maar om bij aankomst een briefje op de deur te vinden dat het toch allemaal weer anders was. De hele donderdag hebben we op die manier een beetje achter de feiten aan gelopen en dat was behoorlijk frustrerend. Vrijdag was Palermo-dag. We vertrokken vroeg en wrongen de grote bus opnieuw door de smalle bochtige straten van de voorstad van Palermo om bij het werkelijk schitterende Monreale te komen. We genoten van de prachtige mozaïeken van de Dom Santa Maria la Nuova,  wat een pracht en praal.  Daarna door naar het centrum van Palermo, en laat ik je verzekeren dat het een enorm wonder is dat er niet nog meer butsen en deuken in de bus zijn gekomen  dan die er bij ontvangst al inzaten. Wat een chaotische toestanden!  Gelukkig konden we de bus achterlaten in een soort parkeergarage en hebben we verder de stad bekeken met de toeristenbus - even rust voor onze chauffeurs. Overigens waren we meer dan onder de indruk van Palermo, wat een schitterende gebouwen hebben we gezien!  Hoe we via de supersmalle straatjes uiteindelijk weer op onze boerderij zijn beland, zal ik jullie maar besparen: het was echt milimeterwerk.

Vanmorgen was het alweer tijd om de Masseria achter te laten en na een hartelijk afscheid van Antonio besloten we toch nog een poging te wagen om het Bourbon paleis te bezoeken, en jawel: het was open!!   Maar oei, men had er even geen rekening mee gehouden dat er zomaar 9 Hollanders zouden verschijnen en het was al evenmin de bedoeling dat we daar alleen door het paleis gingen struinen, dus moest er in allerijl een deskundige aangetrokken worden die ook nog enigszins Engels kon spreken.  Nou dat lukte: er kwam een manneke binnen met een bril met jampot glazen en een aanwijsstokje in zijn hand. Hij nam zijn  taak zeer serieus en leidde ons rond. Het was wel even slikken: wij hadden verwacht in een soort paleisachtige setting terecht te komen, maar dat was niet het geval. Het bleek een museum te zijn met in de oude vertrekken van de vorst en vorstin heel veel informatie over de flora en fauna in het gebied rondom het paleis. De bovenmeester leidde ons met straffe hand rond en we kregen de indruk dat we na afloop nog een overhoring zouden krijgen want hij hield ons met zijn aanwijsstokje streng bij de les. Als we zijn  Engels niet helemaal goed begrepen zocht hij de juiste term erbij met google translate, kortom: als we  nu niet  alles weten over de geneeskrachtige werking van bijvoorbeeld het StJanskruid  en hoe laurier en tijm ruikt als je het laat drogen, dan ligt dat niet aan hem.  We hebben na afloop maar even een kopje cappucino genomen in een nabij gelegen cafeetje om wat  bij te komen en zijn toen vertrokken naar onze volgende bestemming.