Erupties en andere uitbarstingen

Lieve allemaal,

Hoogste tijd voor een verslagje van onze belevenissen van de afgelopen dagen. Het is leuk om te merken dat we “gevolgd” worden, zeker getuige de reacties die we via de app krijgen: gaat het wel goed?  Jullie hebben nog niks geblogd…;))

Nou het gaat goed hoor, alleen laat het internet ons zo nu en dan in de steek, dus dan moet de blog even wachten.

Donderdag moesten we afscheid nemen van Gianni en zijn Terra del Mezzo. Bij het afrekenen vroegen we of we niet teveel overlast hadden veroorzaakt, want ja, we blijven nu eenmaal een lawaaierige groep waar het doorgaans alleen even stil is als we tijdens het diner de eerste happen tot ons nemen. Daarna volgt er meestal meteen weer een explosie van geluid, die we nu - geheel in stijl met onze vulkanische omgeving -  erupties noemen. Gelukkig: Gianni verzekerde ons dat zijn mama zeer tevreden achter de potten en pannen had gestaan en onze uitbundigheid had opgevat als een compliment aan haar kookkunst, want: als het niet gesmaakt had was het vast veel stiller geweest. Phew, gelukkig maar!

De reis ging die dag naar Lipari, een van de Eolische eilanden waar we met de ferry naartoe zouden gaan. Onderweg brachten we nog een bezoek aan Taormina waar we genoten van de gezellige straatjes en de mooie oude gebouwen en het prachtige amfitheater.   We dronken zelfs op hoog intellectueel niveau (want in de tuin van een cultureel centrum)  een kopje cappucino.

Daarna door naar de boot en Lipari, waar we eind van de middag arriveerden. We kwamen terecht in een prachtig hotel,  een beetje boven de stad met een prima uitzicht op de haven.  Het zwembad was al helemaal spectaculair, zwemmen met uitzicht kreeg meteen een andere betekenis. Helaas konden we daar zaterdag maar kort van genieten want het weer sloeg om en de regen kwam met bakken uit de lucht. Geen nood we vermaakten ons prima en toen het wat droger werd togen we de stad in om een excursie te boeken voor zaterdag. Nadat we die geboekt hadden werden we door een uitbundige Italiaan uitgenodigd om in zijn restaurant een bordje pasta te komen nuttigen en daar hebben we maar gehoor aan gegeven - weer dikke pret natuurlijk - de erupties waren niet van de lucht.

Zaterdag togen we richting de haven voor onze excursie langs allerlei eilanden met als eindbestemming de Stromboli, waar we als het goed was in de avond getuige zouden kunnen zijn van een echte eruptie.  Onderweg zou er op het eiland Panarea ook tijd zijn om te gaan zwemmen in de zee. Nou dat leek ons wel wat, zeker gezien de temperatuur die alweer lekker richting de 30 graden ging. Eenmaal in de haven bleek wel dat we bepaald niet de enigen waren die deze excursie hadden geboekt. Toen de boot in zicht kwam stroomden de mensen  toe. Er kwam een ware run op wie er het eerst aan boord zou zijn om een plaatsje op het bovendek te bemachtigen. Een Israëlische meneer maakte het wel heel bont, hij eigende zich de loopplank toe en begon zich er actief mee te bemoeien om het ding zo te bewegen dat het precies voor zijn voeten terecht zou komen.   Nou, daar waren de Italiaanse schippers bepaald niet blij mee en de man werd op niet mis te verstane wijze op zijn plaats gewezen. Zo hadden we de  eerste uitbarsting alvast in de haven achter de rug.   Vlakbij het eiland Panarea werd er ineens omgeroepen dat de boot 15 minuten ging stoppen zodat iedereen die dat wilde in de zee kon zwemmen. Aha, dat hadden we even gemist, maar het verklaarde wel de grote hoeveelheid mensen die zich in verregaande staat van ontkleding aan boord bevonden.  

Toen iedereen weer aan boord was gingen we aan land op Panarea, om daar een broodje te eten en even rond te lopen. Maar ja, toen we weer aan boord gingen voltrok zich hetzelfde spektakel als in Lipari: iedereen wilde boven zitten. Sommigen dachten slim te zijn geweest en hadden natte handdoeken op de banken gedrapeerd, maar aangezien de kapitein himself heel duidelijk had gezegd dat je geen plaatsen kon reserveren, trapten we daar niet in natuurlijk. We zaten net goed en wel toen er een kleine  man - een Italiaanse versie van Dustin Hoffman-   naar ons toe kwam en “zijn” zitplaats opeiste. Wij deden net of onze neus bloedde en wat er toen volgde was een eruptie waar de Stromboli jaloers op zou zijn. Tjonge, wat ging het manneke tekeer - wij blij dat we geen Italiaans verstaan…  Mevrouw Hoffman kon er ook wat van en als blikken hadden kunnen  doden was het voor ons einde vakantie geweest...Ook achter ons liepen de gemoederen hoog op - wat een klucht!!

Toen we na de stop op Stromboli weer aan boord gingen hebben we ons afzijdig gehouden van het gedrang  - het was beslist beschamend.  Gelukkig kregen we desondanks  nog wel een plaatsje op het bovendek en konden we volop genieten van de eruptie van de vulkaan - die volgens de geleerden elke twintig minuten zijn vuurwerk de lucht in spuugt, maar waarvan je overdag alleen de rookpluim kunt zien. Het was een machtig mooi gezicht in de donkere avondlucht.  Diep tevreden koersten we daarna weer richting Lipari en de erupties die we verder nog meemaakten,

bijvoorbeeld toen Ton het Wilhelmus aanhief en Rinus een pizza overboord gooide zullen we jullie verder maar besparen.