Gidsen en andere mannen

Nu we de boarding passen alweer gedownload hebben en we zijn ingechecked voor onze terugvlucht van morgen,  is het tijd om nog even de laatste paar dagen met jullie te delen.

In de afgelopen dagen hebben we ons uitermate goed vermaakt als toeristen in dit prachtige land. De accommodaties waar we verbleven waren werkelijk schitterend en overal waar we waren werden we verwend met heerlijke Siciliaanse gerechten. Voeg daarbij het schitterende weer waar we elke dag van genieten en je zult ons niet horen klagen.

De laatste paar dagen waren we aan de zuidkust van Sicilië, eerst in Menfi en nu in Carlentini, waar we weer volop uitzicht hebben op de Etna.  Er is hier veel te zien, vooral prachtige oude steden met volop archeologische bijzonderheden. Zo kwamen we onder andere terecht in Selinunte, waar een prachtige Acropolis staat die we natuurlijk “even” moesten bekijken. Gek idee dat we vorig jaar bij de Griekse versie hiervan stonden - we hebben maar weer even een groepsfoto gemaakt.  

Ook brachten we een bezoek aan Mazara del Vallo - en dat zal ons nog lang bijblijven. In dit havenstadje is nog heel veel bewaard gebleven uit de oude geschiedenis, en daar is men duidelijk heel trots op. Er is een complete kashba uit de tijd van de Arabieren en daar kun je heerlijk ronddwalen. We waren nog niet binnen de poorten of we werden aangesproken door een aardige man die ons vertelde dat we vooral even naar het kleine theatertje moesten gaan kijken niet ver daar vandaan. Hij bleef een beetje bij ons hangen om ons nog meer mooie dingen aan te wijzen toen er nog twee mannen aan kwamen lopen. Nou ja zeg, de man werd helemaal enthousiast: laat een van deze mannen nou de burgemeester zijn van dit mooie stadje.  De burgervader keek ons welwillend aan van boven zijn enorme snor waaronder hij - getuige het bruine spoor, regelmatig een nicotine versnapering nuttigde.  We kregen allemaal een hand en weg was hij weer. Onze zelf aangestelde gids was duidelijk heel trots op zijn burgemeester,  die ook nog eens heel creatief bleek te zijn. Overal in de stad kwamen we door hem gemaakte keramieken kunstwerkjes tegen.  We hadden wel lol in de “gids” en togen naar het theatertje dat werkelijk prachtig was - helemaal gemaakt uit onderdelen van een oud schip. De omgekeerde romp vormde het dak van het theater.  We waren nog niet eens uitgekeken toen onze gids ineens opdook op het podium, de muziek aanzette en begon te zingen. En beslist niet onverdienstelijk!  Het refrein mochten we allemaal meezingen - kostelijk! Het was een prima begin van een erg leuke tocht door de kashba waar we volop konden genieten van de prachtige keramiek kunst die overal aan de muren de geschiedenis van dit stadje vertelde.

Tegen het middaguur ging natuurlijk alles en iedereen weer siësta houden en we wilden eigenlijk ons bezoek aan de kashba besluiten toen we werden aangesproken door een meneer die ons een kerk aanwees  die nog open was en waar we toch beslist naar toe moesten gaan. Nou vooruit dan maar. We vonden de kerk en werden begroet door de pastoor die meteen de leiding nam. We werden zowat naar binnen getrokken om “de mooiste kerk van de wereld te bekijken”. Net als de bovenmeester uit ons vorige verblijf werd ons ook door deze meneer geen rust gegund om zelf het een en ander te bekijken: we werden op een  bijna kinderachtige manier bij de les gehouden en van hot naar haar door de kerk gestuurd. Het was lastig om ons gezicht in de plooi te houden, wat voor de pastoor de mooiste kerk van de wereld was, was in onze ogen een kitscherig en over gedecoreerd gebeuren. Het deed werkelijk bijna pijn aan je ogen. Toen we als een soort toegift ook nog naar beneden mochten en in de catacomben de meest afgrijselijke kerststallen aantroffen werd het helemaal moeilijk om ernstig te blijven.   Maar goed, het enthousiasme van de man was aandoenlijk, dus we lieten het maar gebeuren.

De laatste paar dagen hebben we bezoeken gebracht aan Syracuse en Noto en ook daar hebben we weer veel moois gezien, onder andere ook vanaf het water. De gids die we daar hadden was ook zeer beslist weer het noemen waard, al was het alleen al omdat hij praktisch onverstaanbaar Engels sprak en zijn eigen commentaar zo leuk vond dat hij regelmatig in luid gelach uitbarstte, terwijl de rest van het gezelschap zich in stilte afvroeg waar het toch allemaal over ging.

Het zit er bijna op, morgen gaan we weer naar huis. Maar vanavond gaan we nog een keer genieten van de Siciliaanse keuken!