Mama mia

Zondag was het al weer tijd om Lipari te gaan verlaten en door te reizen naar onze volgende bestemming - weer een boerderij even buiten Cefalu.  Gelukkig hoefden we niet zo vroeg weg, we hadden de boot van 14.05, dus konden we - nadat de koffers ingepakt waren  en bij de receptie waren gezet - nog even heerlijk genieten van het prachtige zwembad.

Keurig op tijd meldden we ons bij de haven, maar daar bleek dat er iets aan de hand was. Er stond namelijk al een enorme rij mensen te wachten en we begrepen dat dit voor een boot was die enigszins vertraagd was.  Omdat alles in het Italiaans was konden we er geen touw aan vast knopen en vroegen we voor alle zekerheid maar even na of wij ons ook achter in  de rij moesten aansluiten of dat onze boot nog moest komen en wij geduldig in de schaduw konden blijven wachten. Dat laatste bleek het geval. We kregen zelfs de naam van de boot mee - als die in de haven zou verschijnen waren wij aan de beurt.  En jawel:  de genoemde boot verscheen en natuurlijk wilden wij aan boord, maar dat bleek nog niet eenvoudig: we moesten namelijk onze weg banen door de rij  mensen die nog steeds op de vertraagde boot stonden te wachten en die waren niet van plan om ook maar enigszins aan de kant te gaan. Evenmin was het klaarblijkelijk een idee om even een ander hekje open te doen zodat we daarlangs konden om aan boord te gaan. Kortom: het ging weer echt op z’n Italiaans. Met veel geduw en het zwaaien van onze kaartjes wisten we uiteindelijk aan boord te belanden - en nou zeg ik het netjes. We werden meer aan boord gesmeten: de zee was erg ruw en het vereiste heel wat evenwichtsoefeningen om veilig aan boord te komen met onze bagage. We waren blij dat we alle negen aan boord waren en een plaatsje kregen op het benedendek.   Men wilde duidelijk geen tijd verliezen en al snel voeren we op volle kracht de haven uit. De zee was erg ruw, we werden behoorlijk heen en weer gesmeten en halverwege de tocht ging de draagvleugelboot ineens naar beneden en begon heel langzaam te varen. Geen idee waarom, de kapitein gaf tweemaal een verklaring in het Italiaans en daarna volgde er 1 zin in het Engels waaruit we alleen de woorden “ slow motion”  en “harbour”  konden verstaan. Nou, dat eerste hadden we al begrepen en dat tweede hoopten we te bereiken….   We slingerden behoorlijk heen en weer en toen het ook nog eens begon te lekken in de boot was het ineens allemaal niet meer zo leuk.  Overal uit het plafond kwamen de druppels naar beneden - het verhoogde beslist niet het gevoel van veiligheid en we waren dan ook best opgelucht toen we uiteindelijk veilig in de haven van Milazzo aankwamen.

Onze bus stond er nog en we gingen op pad naar onze volgende bestemming.  We hadden vooraf de kaarten in de navigatie gezet dus we volgden trouw de aanwijzingen richting Cefalu - tot we op een landweggetje terecht kwamen met alleen maar kettingen die de weg versperden. Dat kon niet goed zijn, dus de boerderij gebeld om raad te vragen. Bij het horen van onze problemen klonk er een hartelijk “mama mia” en werden we in no time weer op weg geholpen.  Toen ging het heel vlot en kwamen we terecht in alweer een schitterend onderkomen waar we bijzonder welkom waren. Dit keer was het een landhuis in een grote boomgaard waar we de gehele bovenverdieping kregen toegewezen. Prachtig, en ook hier mochten we weer ‘s avonds aanschuiven voor een heerlijke maaltijd, bereid door de eigenaar van het pand.  De volgende dagen hingen we heerlijk de tourist uit, slenterden we door mooie dorpjes en luierden we bij het zwembad.  Het weer was heel wisselvallig, overdag prachtig met ‘s nachts  onweer en regen  - dat zorgde wel voor de nodige afkoeling. We horen veel over de herfststormen in Nederland en prijzen ons stiekem toch wel gelukkig dat we die allemaal missen…