Stormachtige wegen

Jawel, daar zijn we weer. Dank voor alle reacties op onze vorige blog, en laat ik meteen maar even de prangende vraag beantwoorden die er werd gesteld: nee, we hebben de gouden tree niet gevonden. En uiteraard lag dat ook helemaal niet in de lijn der verwachting omdat we, chr.geref. als we zijn, echt wel weten dat niemand van ons zonder zonde is. Maar wat ook niet hielp, was dat de gouden tree tijdens een van de vele oorlogen die hier gewoed hebben, is geofferd aan de bezetter om de belasting te kunnen betalen. Dat is eigenlijk pas echt zonde!

Na een hartelijk afscheid van Anna vertrokken we uit Paleochora richting Plakia. Omdat er geen weg is langs de zuidkust moesten we dus weer terug de bergen over om vervolgens bij de volgende afslag richting de zuidkust er opnieuw overheen te trekken. Gelukkig gaven de beide navigators hetzelfde aan en waren we al snel op de juiste route. Onderweg brachten we een bezoek aan Spili - echt een prachtig dorpje - waar het water uit 25 leeuwenkoppen door de stad stroomt. Verder bekeken we het mooie kerkje en werden we bijna letterlijk het museum binnengetrokken door een meneer die ons heel graag iets over de geschiedenis van Kreta wilde vertellen. Wat het museum miste aan originaliteit werd ruimschoot goedgemaakt door zijn verhalen. Het was allemaal "really very old and original"  maar wij hadden stiekem best veel pret om een plastic paspop die een oud uniform droeg, maar waar ze helaas geen mannetjes pop voor hadden kunnen vinden. Geen nood, met een zwarte markeerstift hadden ze mevrouw een baard gegeven,  terwijl het uniform zo gedrapeerd was dat de vrouwelijke rondingen een beetje werden verdoezeld. Not old dus, maar wel original ;)  

We besloten het maar even te laten bezinken met een heerlijke lunch boven de sproeiende leeuwenkoppen.

Daarna door naar Plakias,  waar we via de bochtige bergweg eind van de middag veilig arriveerden.  We kwamen weer terecht in een keurig appartementencomplex waar we hartelijk welkom werden geheten door mister Manolis, de eigenaar.  Alles was weer keurig in orde en we waren al  snel geinstalleerd. Ook hier weer een heerlijke temperatuur en een mooie blauwe lucht, alleen: het stormde - en niet te zuinig ook. Volgens Rinus was er voor deze windkracht in Nederland beslist code geel afgegeven, en het gehuil van de wind was met name voor diegenen die kamers boven hadden niet erg bevorderlijk voor de nachtrust. Bij navraag bleek dat de mensen hier heel blij zijn met de wind, want als die niet blaast dan is het " slecht weer".  Oke, wij klagen niet!

We vermaakten ons in de dagen die volgden uitstekend bij het zwembad, op het strand en in het stadje zelf. Natuurlijk gingen we ook dingen bekijken, zoals bijvoorbeeld het Prevelli klooster, waar we aangenaam verrast waren door het werkelijk prachtige museum. Het klooster ligt boven op een berg en hier was de wind zo mogelijk nog stormachtiger dan beneden.  Ook dat leverde weer hilarische situaties op toen we "nog even"  naar een uitzichtspunt wilden lopen. We hadden werkelijk elkaar nodig om op de been te blijven!  

Tijdens een ander bezoek aan een kerkje hoog op een berg werden we verrast door het enorme lawaai dat er vanuit de begraafplaats naar ons toekwam. De plastic raampjes die er op de meeste graven zitten maakten door de wind zoveel lawaai dat we het al gauw over de rammelende graven hadden. Als het donker was geweest zou een halloween situatie niet ondenkbaar zijn...  

Elke ochtend maakten mama en papa Manolis een uitgebreid ontbijt voor ons klaar en hoewel we daarvan smulden,  kregen we het met geen mogelijkheid weggewerkt, dus het " overschot"  ging mee als lunch. Hoewel we beslist niet als zuinige Hollanders te boek willen staan, was dit stiekem toch wel een leuke bijkomstigheid. 

Helaas, ook aan dit heerlijke verblijf kwam weer een einde en we moesten verkassen naar onze laatste locatie, het dorpje Mirtos. 

We vertrokken bijtijds om ook nu weer de bochtige bergwegen te lijf te gaan. Maar ach, toen we al een aardig eind op weg waren verzuchtte Els dat ze bang was dat haar badpak nog in de onderste lade van de kledingkast lag, tenzij Piet dat er uit had gehaald natuurlijk. We stopten beide auto's, Els raadpleegde Piet en beiden kwamen tot de conclusie dat het zeer waarschijnlijk was dat niet alleen het badpak was achtergebleven, maar dat het badlaken van Piet hetzelfde lot beschoren was.  Nu hebben we tijdens onze reizen al zo hier en daar het nodige achter gelaten: Marjan's nachtjapon hangt aan een haakje in een Marokkaanse badkamer, terwijl het ponnetje van Wil aan een spijkertje in Mozambique is achtergebleven.    Waar het fleecevest en de zwembroek van Piet in Zuid Afrika zijn gebleven, dat zullen we waarschijnlijk wel nooit  te weten komen. We besloten dat we deze keer geen sporen zouden nalaten en keerden terug naar de familie Manolis om de lade te legen.