Digitale en andere wegen

Hoogste tijd om weer eens even een stukje te schrijven.  We hebben het zo druk met vakantie vieren dat het er bijna niet van komt.

We namen , na onze escapades in nachtelijk Heraklion, de volgende ochtend hartelijk afscheid van mevr. Bril, die tot onze verrassing nog steeds,  of alweer,  bij de receptie zat. Toen we daar onze verbazing over uitspraken kwam er een zuur lachje en vroeg ze ons dan maar aan Europa te vertellen dat er ook wel Grieken waren die hard werkten... ai!

We moesten vandaag een kleine afstand overbruggen naar het zuiden van het eiland waar we verwacht werden in het plaatsje Paleochora. Onze twee chauffeurs, Ge en Piet, gebruiken het programma MapsMe voor de navigatie en zijn er beiden van overtuigd dat het op hun eigen telefoon het beste werkt. Piet is een vurig aanhanger van de i-Phone terwijl Ge zweert bij de Samsung, dus dat levert wel regelmatig de nodige discussies op. Vooral als er ondanks alle aanwijzingen van het programma toch een verkeerde afslag wordt genomen.  Hoe dan ook werd het  een prachtige tocht waarbij we volop genoten van de mooie omgeving en niet te vergeten van het prachtige weer.

We stopten onderweg in Chania waar we een plekje zochten aan de haven voor een late lunch. Hoewel het overal duidelijk is dat het toeristenseizoen hier ten einde loopt, was daarvan in Chania nog helemaal niets te merken. Boottochten, rondritten per paard en wagen of per trein, het kwam allemaal voorbij. Op het pleintje zaten twee jochies muziek te maken - echt niet onverdienstelijk. Toen we er naar toe liepen hielden de twee net even pauze. Ineens klonk er van achter ons een stortvloed van woorden over het plein: mama zat met de rest van de familie in de schaduw van een kerkje maar hield de zaak goed in de gaten. De jongens moesten weer aan de bak en deden dat dan ook braaf. Er moest tenslotte geld verdiend worden.

Daarna gingen we door naar Paleochora en hoewel alle navigatiesystemen zeiden dat het maar een korte afstand was viel het nog behoorlijk tegen,  omdat we dwars door de bergen moesten en we helemaal geen snelheid konden maken. Maar ach, we hebben vakantie - dus geen probleem!

Begin van de middag arriveerden we bij het appartementencomplex waar we de komende dagen zouden verblijven en daar werden we heel hartelijk ontvangen door Anna. We kregen allemaal een keurig onderkomen en tot onze grote vreugde deelden Piet en Els een binnenplaatsje met Wil,  waar we met zijn allen konden zitten. Gelukkig maar!  We zijn nu voor de catering van onszelf afhankelijk en hadden ons al afgevraagd of er een plek zou zijn waar we samen konden ontbijten. Nou, ja dus! Snel werden de appartementjes ingericht, een boodschappenlijstje opgesteld en binnen een uur waren we in business.

Anna vond het allemaal prima, we waren bijna de laatste gasten van dit seizoen en wat haar betrof mochten we blijven zolang we wilden. Helaas had ze qua weer  een beetje een vervelende medeling: voor de volgende dag stond er regen op het programma. 

Jammer voor ons, maar Anna kreeg helemaal gelijk. Hoewel de temperatuur heerlijk was regende het behoorlijk, en hoewel we de dag er voor al veel in de auto hadden gezeten, kozen we er toch voor om een eindje te gaan rijden om iets te gaan bezichtigen.  

Iedereen heeft dan natuurlijk wel zo zijn eigen ideeën over waar we heen zouden kunnen gaan, maar daar komen we altijd weer uit. Deze keer werd het een klooster hoog in de bergen want daar zou in de trap een gouden trede verborgen zitten die je alleen kunt zien als je geheel zonder zonden bent. Kijk, dat kreeg de tongen los - en natuurlijk moesten we dat gaan beleven, al schatten we onze kansen op ontdekking van de gouden trede niet heel groot in .  Het werd een hele leuke dag, waarop we ondanks de regen toch veel konden zien van dit prachtige eiland. Het klooster was ook wel aardig,  met een prachtig uitzicht en duidelijk een rijke historie.

De volgende dagen scheen de zon weer uitbundig en vermaakten we ons aan het strand en gingen er zelfs nog een middag met een boot op uit. Piet kwam ineens op dit lumineuze idee, maar ja, de meeste boten hebben vaste vaartijden en we waren al redelijk ver in de dag. Geen nood: Anna ging met ons mee naar het dorp want ze kende nog wel iemand die vast wel raad wist. En jawel: na aanvankelijk diep gefronste wenkbrauwen (want we hadden dat toch zeker een dag van te voren moeten afspreken!!) stoof ze naar buiten en kwam even later weer terug met de mededeling dat we met een half uurtje klaar moesten staan. Dan zou er een  boot met kapitein voor ons klaar staan die ons vijf uur lang langs de kust zou voeren en diverse strandjes en plaatsjes aan zou doen. Perfect. 

We werden met z'n negenen in een klein bootje gepakt en voeren in een noodtempo de zee op.  Georgio was de kapitein en die hield niet van langzaam aan - dat begrepen we al snel. We smakten door de golven en vooral van de mannen op de achtersteven was dit wel even een aanslag voor de diverse ruggen. Piet vond na de eerste stop een perfecte oplossing, kroop op de voorplecht en troonde zo als een iets jongere versie van Leonardo di Caprio boven de golven (en ons allen) uit. 

Het werd een heerlijke middag waarbij we ons niet uit het veld lieten slaan door ontbrekende aanlegsteigers  (waardoor de dames zich genoodzaakt zagen uit de boot te klimmen met behulp van een roestbruine jonge Griek) of stranden die zodra je de zee in liep zo steil afliepen dat het in en uit de zee gaan een avontuur op zich was. Het behoeft geen betoog dat dit alles niets met onze leeftijd te maken had.

Veel te snel was ons verblijf in Paleochora ten einde en moesten we weer verkassen. Daarover meer de volgende keer.