Duistere wegen

Hier even een eerste verslagje vanuit Kreta. Dinsdag ontmoetten we elkaar op Schiphol en dat was meteen weer vertrouwd. Iedereen had er vreselijk veel zin in om op reis te gaan. Onze tiende reis alweer!

Het verliep allemaal heel soepel en relaxed, maar dat kwam misschien ook wel omdat we allemaal zo op elkaar ingespeeld zijn dat we niet veel nodig hebben om in beweging te komen. Even een lekkere bak koffie en toen richting de gate. Ook de vlucht verliep prima en voorspoedig en keurig op tijd landden we op het vliegveld van Heraklion. Daar stond een meneer klaar die ons naar de auto's bracht en ook dat ging allemaal heel vlot. De enige tegenvaller was dat de meneer ons vertelde dat er weinig tot geen benzine in de auto's zat en dat we er dus goed aan deden om eerst een tankstation te vinden. Er was er eentje heel dichtbij, op weg naar ons hotel. Nu is het hier een uur later dan in Nederland en het was al helemaal donker, wel even een dingetje dus om de juiste route te vinden.  Maar geen nood: Piet had al van te voren de route naar het hotel in zijn telefoon gezet, dus dat kwam goed. Wij volgden hem, maar hadden al gauw in de gaten dat de route enigszins mysterieus was omdat we na de nodige rondjes, weer precies op het punt van vertrek uitkwamen. Wat bleek: Piet had de route van het hotel naar de luchthaven gedownload, tja, zo hadden we nog wel even door kunnen gaan natuurlijk.  Toen dat eenmaal duidelijk was, waren we al gauw op het juiste spoor en konden we, na getankt te hebben, richting het hotel. 

Daar werden we allervriendelijkst begroet en alles was in orde tot ik zei dat we twee nachten zouden blijven. De receptionist verbleekte en zei dat daar geen sprake van kon zijn,  omdat er maar voor 1 nacht besproken was en het hotel helemaal vol was de volgende dag. Hij liet ons zelfs de bevestiging zien van die ene nacht, maar ja - daar stond onze bevestiging van twee nachten tegenover. De man kreeg het er helemaal warm van  en beloofde de zaak uit te gaan zoeken.  Omdat wij er ook verder niets aan konden doen,  besloten we om het probleem even over de nacht heen te tillen  en de volgende dag contact op te nemen met onze reisagent. 

We kregen allemaal kamers op de tweede verdieping, maar gelukkig was er een hele kleine lift waarmee we in ieder geval de koffers naar boven konden brengen. Maar ja, dan moet er wel iemand mee die op het knopje in de lift drukt om die naar de juiste verdieping te brengen. Rinus bood spontaan aan om voor liftboy te spelen, en hoe Connie ook al riep dat dit geen goed idee was omdat hij het niet goed kon zien - Rinus  drukte lukraak op wat knopjes en vertrok..om een paar tellen later weer beneden uit de lift te stappen. Hadden we dit soort duistere wegen al niet eerder meegemaakt vanavond?  Maar goed, uiteindelijk kreeg iedereen de juiste koffer op de juiste kamer en konden we heerlijk buiten bij het zwembad van een drankje genieten.

De volgende ochtend was het dus wel zaak om even te horen in hoeverre we die nacht onder een brug zouden moeten slapen. De receptioniste die er nu zat was helemaal op de hoogte van ons probleem, maar kon er ook niet meer van maken omdat het hotel echt helemaal vol zat. Wel had ze nog twee gezinskamers in de aanbieding, maar ja dan moesten we het aloude jongetjes/meisjes concept weer uit de kast halen- en hoewel Rinus en Ton zich er helemaal op verheugden om weer eens lepeltje-lepeltje te kunnen slapen - leek het ons toch verstandig om eerst te horen wat onze reisagent te zeggen had. Gelukkig reageerde hij meteen op onze noodkreet en was ook zo eerlijk om -na een aanvankelijke ontkenning- schuld te belijden.  Hij had even iets over het hoofd gezien, maar beloofde onmiddelijk een goed alternatief te zoeken. Nog voor we goed en wel ons ontbijt achter de rug hadden was er al een voorstel voor een ander hotel, waar er gelukkig nog plaats was voor ons clubje van negen.

Wij zetten onze bagage in de lobby en vertrokken per openbaar vervoer naar de stad om het een en ander te gaan bezichtigen. Genietend van het heerlijke zonnetje deden we een tour in een open bus en bezochten we de ruines in Knossos.  Heerlijk toeristisch allemaal, en ook verbazend druk! Halverwege de middag kwamen we weer terug in ons hotel waar we de koffers ophaalden en vertrokken naar ons nieuwe onderkomen: een hotel midden in de drukke binnenstad van Heraklion. Opnieuw waren de wegen van de navigatie zeer duister, maar met behulp van de aanwijzingen van een paar Griekse schonen kwam het uiteindelijk allemaal goed.

De receptioniste van het hotel keek ons vanachter een enorme bril enigszins vermoeid aan en verdeelde de kamers. We werden verspreid over drie verdiepingen, maar wijs geworden stuurden we nu de lift naar boven met in ieder geval twee kofferbezitters aan boord . Wil kreeg een kamer op de eerste verdieping en was dus de eerste die uitstapte, om na twee minuten al weer terug te zijn in de lobby met de mededeling dat " haar " kamer al bezet was.  Mevrouw Bril keek haar ontzet aan, overlegde in rap Grieks iets met haar collega en verklaarde toen dat dit ontstane probleem te wijten was aan een medewerker die zo vreselijk verliefd was dat haar werk er onder leed. Een andere verklaring was ondenkbaar... En hoewel mevrouw Bril er wel even van moest zuchten kreeg Wil meteen een andere kamer en was ook dit probleem weer opgelost.

's Avonds stortten we ons in het nachtleven van Heraklion en dat was zo ontzettend leuk en gezellig dat we onze reisagent eigenlijk stiekem wel een beetje dankbaar waren voor zijn foutje. Maar dat vertellen we hem pas aan het eind van de reis :)