Onbegaanbare wegen en een onverstaanbaar feest

Morgen zit onze vakantie er alweer op, dus nog even tijd om een laatste verslagje te schrijven.

Zoals gezegd kwamen we,  na de nodige omwegen, aan in Mirtos.  Ook hier waren er voor ons weer kleine appartementjes geboekt en wel in Villa Kastro.  We werden hartelijk welkom geheten door Vicky die ons naar de kamers bracht. Het was opnieuw allemaal prima, en wat het vooral heel mooi maakte was de prachtige binnentuin- met zwembad - waar de meest kleurrijke bloemen groeiden en de sinasappels, citroenen en mango's volop aan de bomen hingen. De kleurenpracht van de uitbundig bloeiende bougainville maakte het plaatje helemaal compleet.

Een van de dingen die we vanuit Mirtos wilden gaan doen was een bezoek brengen aan het eiland Spinalonga. Een aantal van ons hadden het boek " Het Eiland" gelezen dat vertelt over dit kleine eilandje, waar tot nog halverwege de vorige eeuw een leprakolonie was gevestigd. Toen we bij de boot, die ons naar het eiland zou brengen, uit de auto stapten merkten we meteen dat onze vriend de wind ook weer aanwezig was. Die blies met zoveel kracht over het water dat je al nat werd zonder dat je direct aan de oever stond.  Maar onder een strakblauwe hemel met een heerlijk zonnetje maakte dat allemaal niet uit.   In rap tempo werden we naar het eiland gebracht en zochten we een gids die ons kon rondleiden, maar helaas. De gidsen die er waren,  waren al geboekt en wij werden verwezen naar het informatiecentrum om daar een boekje te halen. Daar aangekomen bleek dat alle boekjes op waren, ze hadden alleen nog een in het Russisch.  Jammer, dan maar op eigen gelegenheid de niet al te duidelijke routeaanduidingen volgen en maar hopen dat we nog het een en ander konden opsteken van de ook niet al te duidelijke beschrijvingen die aan sommige wanden van de oude gebouwen hingen.   Hoe het kwam weten we achteraf niet meer, maar we sloegen een pad in waar we een aanduiding zagen, maar halverwege de klim naar boven werd dat pad toch wel steeds onduidelijker. Ook de stroom toeristen droogde aardig op. Ja, en dan kom je op een point of no return: blijven we doorploeteren of krabbelen we het smalle pad weer af naar beneden?  Onze Ge zag overal mogelijkheden, beloofde paadjes die al dan niet zigzaggend ons weer terug zouden voeren naar de wat meer begaanbare wegen en kletste ons zo als het waren door de bergen heen.   En jawel, hoewel de wind ons zo nu en dan bijna naar beneden blies,  kwamen we toch allemaal weer ongehavend aan de andere kant van de rots op het gebaande pad. Maar goed, onze " ontberingen" vielen ruimschoots in het niet bij wat er hier op dit eiland is gebeurd. De begraafplaats,  met de vele heel kleine graven, was een indrukwekkend sluitstuk van onze tocht over het eiland.

Een ander hoogtepunt van ons verblijf hier vormde Ochi-dag. Nu zijn wij denk ik niet de enigen bij wie dit fenomeen geen enkele bel doet rinkelen. We kwamen er dan ook bij puur toeval achter toen iemand ons vertelde dat maandag hier op Kreta een nationale feestdag was. Het was wel van belang om dit te weten omdat dan alles gesloten zou zijn. Natuurlijk zochten we het even op en kwamen er achter dat ochi "nee" betekent. Er wordt gevierd dat er tijdens de 2e wereldoorlog op 28 oktober "nee" gezegd werd tegen Mussolini die Griekenland wilde binnenvallen. Dit wordt ieder jaar gevierd met kransleggingen, kerkdiensten en parades.  In Mirtos was er niet veel van te merken (behalve dan dat er diverse winkels gesloten waren) maar er was ons gezegd dat er in het dorp even verderop een parade zou zijn, dus dat leek ons wel leuk om mee te maken.

We vielen inderdaad midden in de festiviteiten en kwamen terecht op een pleintje waar een aantal kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders een viering hield. Daarna werden er kransen gelegd door diverse vertegenwoordigers uit de samenleving en het geheel werd begeleid door een soort fanfare die op een geheel eigen manier diverse muziekstukken ten gehore bracht . De boeiende versie van " the last post " zal ons nog wel even bijblijven. Het was duidelijk een samengeraapt groepje muzikanten dat voor de gelegenheid bij elkaar was gekomen. Ook de uniformen waren niet allemaal even uniform, getuige het bijvoorbeeld zeer blote truitje van de mevrouw die de dwarsfluit bespeelde. Wel in de juiste kleur gelukkig, dat wel;).  Na alle plichtplegingen volgde een toespraak door een mevrouw waar we uiteraard helemaal niets van konden verstaan, dus besloten we alvast maar naar de route te lopen waar de parade langs zou komen.

Het was een enorm feest waarbij we van alles aan ons voorbij zagen trekken. Hoofdmoot waren de groepen schoolkinderen, jongens en meisjes gescheiden, die in hun diverse schooluniformen en per leeftijdsgroep voorbij marcheerden. Maar ook de brandweer, het rode kruis, sportclubs en allerlei andere verenigingen gaven acte de presence. 

Langs de route stond ook een heel oud mevrouwtje die uit haar handtas een stapel foto's haalde die we mochten bekijken en waarop zij stond als klein meisje dat in de parade meeliep. Wat een leuk en dierbaar moment was dat. Ze stond duidelijk te stralen en hoewel we er helemaal niets van  konden verstaan begrepen we elkaar prima. Zeker toen ze een wat recentere foto tevoorschijn toverde waarop 4 kinderen stonden. Ze wees naar de foto en toen naar haar buik - daar kwamen die vier vandaan! 

Toen de parade voorbij was en ook de fanfare de laatste noot had geblazen stortten we ons in het feestgedruis op de terrassen en konden we geen ochi zeggen tegen koffie en appelgebak met een bolletje ijs.

En nu staan de koffers weer klaar, zijn de boarding passen binnen en gaan we morgen via Heraklion  terug naar Nederland. Onze tiende reis is voorbij en het was weer een feestje.  Omdat we nog lang niet uitgepraat zijn over bijvoorbeeld de hoge regenpijp en de betonmortelwagen uit de buurtapp van Piet of hoe je naar de Mediamarkt kunt gaan voor een televisie en dan thuiskomt met zonnepanelen van de Ikea,  hebben we al plannen om volgend jaar in april maar weer op reis te gaan. Voor nu: bedankt voor het meereizen!