Woeste krijgers en zoete geuren

Dinsdag brachten we door in Tinghir, ons hotel stond midden in bergen vlakbij de Todra rivier, en daar gingen we een wandeling maken onder leiding van een lokale gids. We hadden al ontdekt dat de mannen hier erg traditionel gekleed gaan. Lange jurken, al dan niet met allerlei borduursels, maar wat het meeste indruk maakt zijn de grote tulbanden die kunstig gevouwen op de baardige hoofden balanceren.  Bij sommige mannen zou je zo een galloperend kameel verzinnen met daarop de man met woest rondzwaaiend zwaard. Erg indrukwekkend! De gids die ons kwam halen voor de wandeling zag er ook erg imponerend uit, maar van enige woestheid was geen sprake. Hij bracht ons achter het hotel naar de moestuinen die er hier naast de rivier zijn aangelegd en vertelde veel over de gewoonten van de plaatselijke bevolking,  die voor een groot deel middels die tuinen in hun eigen onderhoud voorzien. Er werd ook volop gewerkt, veelal op traditionele manier met vaak een ezel als kruiwagen. De vrouwen deden de was in de rivier, en hoewel dit mooie plaatjes opleverde werden we gewaarschuwd dat veel vrouwen er niet van waren gediend dat er gefotografeerd werd en dat we dus de kans liepen met stenen te worden bekogeld. Wij balanceerden intussen op de smalle paadjes tussen de tuinen door en kwamen uiteindelijk uit in de Todra kloof. We hadden al gezien dat dit een heel indrukwekkende kloof was, alleen bleek er een weg dwars doorheen te lopen en was het geheel rijkelijk voorzien van allerlei toeristische stalletjes. We moesten dus ons beeld van een wandeling door de natuur wel een beetje bijstellen, want hoewel de kloof inderdaad heel mooi was moest er steeds uitgeweken worden voor vrachtwagens, bussen en ander verkeer. Best wel jammer. Maar goed, het was wel een mooie kloof, je kon die zelfs beklimmen getuige het feit dat we hoog tegen de steile rotswand kleine figuurtjes ontwaarden die halsbrekende toeren uithaalden. We kregen al hoogtevrees door er alleen maar naar te kijken. Mohammed, onze gids, voerde ons via de moestuinen weer terug richting hotel - maar voordat we daar weer naar binnen gingen stond er eerst nog een bezoek aan een Berber familie op het programma - uiteraard met thee!  We werden de kashbah ingebracht en kwamen via allerlei nauwe straatjes uit bij een huis waar een grote man, met jurk en tulband, ons al op stond te wachten: het was duidelijk, hier moesten we zijn.  Tja, en dan kom je in een prachtig huis en blijkt dat het uiteindelijk gaat om de verkoop van tapijten die daar worden geproduceerd. Hoewel we bekend zijn met het principe, en het bepaald niet de eerste keer is dat ons zoiets overkomt, blijft het ongemakkelijk. Je voelt gewoon het stempel van " Hollanders die kijken maar niet kopen"  op je drukken. Het was dan ook wel een opluchting dat we  na de thee en het bewonderen van de echt wel hele mooie tapijten een punt achter het bezoek konden zetten.  De grote meneer was niet boos maar wel een beetje verdrietig dat we niks gekocht hadden. Tja.

Toen weer door de kashbah terug naar het hotel. Onderweg werden een aantal van de dames door een paar kleine jochies op een hinderlijke manier lastig gevallen - ze wilden geld. Nu hebben we dat wel vaker meegemaakt, dus we schudden de kleine rakkers van ons af, maar dit werd gezien door onze gids. Die ontpopte zich ineens als een woeste krijger, stormde op de knulletjes af,  terwijl hij onderweg een handvol stenen van de grond raapte en die naar de kinderen gooide. Ik weet niet waar we meer van schrokken. De - in onze ogen - overdreven actie had wel effect: geen spoor meer van de bedelaartjes te bekennen.   

Mohammed bracht ons weer terug naar ons hotel, deed zijn vervaarlijke tulband af en bleek toen gewoon een van het personeel te zijn die 's middags kwam vragen of we nog een kopje thee wilden.:))

Omdat we best een druk programma hebben was het heerlijk om de rest van de dag niets meer te hoeven doen. Dus: lekker lui lezen op het terras in de heerlijke winterzon, top! 

Woensdag ging de tocht weer verder. Abdul kwam ons ophalen met de bus, hij woont in de buurt van de Todra kloof en had dus lekker even gelegenheid gehad om bij zijn vrouw en kinderen te zijn. Hij vertelde ons dat hij twintig dagen op pad was geweest, en dat het dus wel fijn was dat hij anderhalve dag niet had hoeven rijden....

We reden via een prachtige route richting Ouarzazate en onderweg vertelde Achmed ons weer allerlei wetenswaardigheden over de streek. Heel interessant allemaal, al hopen we niet dat hij ons aan het eind een overhoring gaat geven. 

Ouarzazate dankt haar bekendheid aan de filmindustrie. Er is zelfs een heuse filmacademie, studio en ook een filmmuseum. Helaas is het allemaal wel een beetje vergane glorie, maar vroeger verdienden veel mensen in deze stad hun boterham met figureren in films.  Het restaurant waar we gingen lunchen leek ook zo weggelopen uit de film: het was werkelijk prachtig. We aten op het terras, heerlijk in de zon met uitzicht op de schitterende tuin. Achtergrondmuziek werd verzorgd door een erbarmelijk scheel mannetje die een soort snaarinstrument bespeelde en de maat aangaf door met zijn gele slipper steeds keihard op de grond te stampen. Tjonge, we waren blij toen hij even pauze nam, het was bijna niet om aan te horen.

In de middag brachten we nog een bezoek aan een specerijen winkel, en hoewel het natuurlijk ook hier de bedoeling was dat we iets zouden kopen, was de sfeer heel anders. We kregen een hele leuke uitleg over de kruiden en specerijen die er hier allemaal geproduceerd worden en mochten overal aan ruiken, terwijl we ook nog eens volgesmeerd werden met allerlei verrukkelijks.     Zoet geurend vervolgden we onze weg naar Ait Ben Haddou, ook al een dorp dat o.a door films als de Gladiator en Game of Thrones op de kaart is gekomen. Daar zullen we morgen meer over horen. Eerst naar ons hotel en daar hadden we even een probleem. Laat het hier nu Paradise of Silence heten...en als er een ding is dat we niet zijn, dan is dat het wel!