Tienduizend redenen

Laat ik eerst een even wat vertellen over de heren die ons begeleiden op deze rondreis. Onze vaste chauffeur heet Abdul en is een stille man die met vaste hand de grote bus bestuurt. Hij spreekt niet zo veel Engels, maar vraagt elke dag of we oke zijn en houdt ons goed in de gaten.  En dan natuurlijk Achmed, onze gids. Hij spreekt vloeiend Nederlands en heeft een heerlijk gevoel voor humor. Hij had onze groep al snel in het snotje en zegt elke keer als we met de bus weggaan: Goedemorgen, mijn naam is Achmed, ik ben uw gids voor vandaag. En dan wij natuurlijk in koor: Goedemorgen Achmed. :))  Ook hij is heel erg zorgzaam - is er als de kippen bij als er iets niet lekker loopt en zorgt op de achtergrond voor alle regelingen. Wat dat betreft merken we wel dat ook Marokko deel is van Afrika. Alles is geregeld, tot het anders gaat en ook dan wordt het weer opgelost. 

Zaterdag vertrokken we uit het paleis in Fes en bereidden we ons voor op een lange dag in de auto. We moesten zo'n 500 km. overbruggen, waaronder bergpassen die een paar dagen daarvoor nog gesloten waren vanwege de hevige regen- en sneeuwval. De klimaatsveranderingen lijken voor de Marokkanen net zo'n verassing te zijn als het afschaffen van de wintertijd: het blijft een ieder verbazen. 

De reis verliep voorspoedig en al snel zagen we de besneeuwde bergen voor ons. Gelukkig was de weg weer vrij en regende het niet, maar ja - 500 km. dat doe je niet zomaar even. Vooral als je bedenkt dat er bij elke plaats waar je doorheen komt er controle is van de Gendarmerie Royale. Zij mogen niet alleen de tachograaf van de bus bekijken om te zien of Abdul zich overal aan de maximum snelheid houdt, maar ze mogen ook controleren of we allemaal onze veiligheidsriemen hebben vastgemaakt. 

Aan het eind van de middag arriveerden we in Merzouga, midden in de woestijn met rondom de rode duinen van de Sahara. In eerste instantie zouden we meteen doorgaan naar het tentenhotel, maar bij aankomst bleek dat het programma was gewijzigd en dat we dat de volgende dag zouden gaan doen. Het gemak waarmee een en ander dan ineens voor een groep van 9 kan worden omgeboekt blijft ons verbazen - maar goed, we kregen allemaal een prachtige kamer met bedden waar je elkaar bijna kwijt in zou raken en konden na deze lange autodag heerlijk onstpannen met een  zelf meegebracht wijntje en een warm buffet . Een buffet? Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt en tot onze niet geringe verbazing ging  Els - die normaal gesproken echt alleen maar muizenbeetjes eet en daarvan dan ook vaak nog de helft aan Piet geeft - helemaal los!  We hoefden maar te zeggen wat we lekker vonden en Els liep op en neer naar het buffet om nog een schaal frietjes of mini pizzaatjes te halen.  Zelfs het toetje ontkwam niet aan haar scherpe blik en eindigde ook in zijn geheel op onze tafel :)) Toont maar weer hoe je elkaar zelfs tijdens de negende reis nog kunt verrassen!

Door de wijziging in het programma werd zondag ineens een heerlijke rustdag waar we genoten van het prachtige weer en lui op de bedden bij het zwembad lagen. Eind van de middag werden we opgehaald met twee 4x4 auto's om verderop in de woestijn gedropt te worden in het tentenhotel. Ons onderkomen bestond uit Bedoeinententen, gemaakt van allerlei kleden. Er stonden wel gewone bedden in en als we dat wilden konden we zelfs nog onder de douche. Er was ook een grote tent waar gegeten werd maar voor het zo ver was beklommen we eerst het dichtstbijzijnde duin om vandaar de zonsondergang te bewonderen. Na het eten werd het kampvuur aangestoken en werden we vermaakt met traditioneel gezang begeleid door drums. Dolle boel.

Maandagochtend ging de zon natuurlijk ook weer op en dus stonden we ruim op tijd weer op het duin om dit mirakel te bewonderen. Ook Rinus was van de partij en toen hij het duin beklom hebben we hem eerst toe gezongen: hoe bijzonder om je 71ste verjaardag op deze plek te mogen vieren.  Toen heel langzaam de zon boven de duinen verscheen begon Marjan de melodie van Tienduizend redenen tot Dankbaarheid te neurien en het was helemaal niet moeilijk om daar van harte mee in te stemmen.   

Na het ontbijt moesten we er dan toch echt aan geloven: de dromedarissen werden voorgeleid en we konden opstappen. De begeleider zocht voor ieder van zijn beesten een passend persoon, maar zorgde er in de volgorde ook voor dat de dames in het midden van de stoet zaten en de heren voor en achter, waarbij Ge - hoe kan het ook anders- de voorganger was.  De zenuwen die we stiekum toch allemaal wel een beetje hadden,  verdwenen al snel en we hebben volop genoten van de tocht door het prachtige landschap. Eigenlijk was het veel te snel voorbij!

Abdul en Achmed stonden al te wachten, de koffers werden in de bus gezet en we gingen weer op pad. Vandaag stond er niet zo'n lange rit op het programma, ongeveer 200 km. Het weer was onverminderd mooi, lekker zonnetje maar ook wel een fris windje. Onderweg brachten we nog een bezoek aan een soort marmer fabriek waar ze de mooiste dingen maken met fossielen die ze hier in de grond vinden. En na een bezoek aan een puttenstelsel uit de Romeinse tijd werd het tijd voor de lunch en daarna meteen door naar het hotel.

Het is altijd weer spannend waar we terecht komen en dit keer is het een Berber hotel aan de rand van de Todra kloof. Vanavond hebben we hier ook gegeten en toen bleek dat onze Achmed er voor gezorgd had dat Rinus nog even in het verjaardagszonnetje werd gezet. Na een zware maaltijd verklaarde Achmed dat het hier gewoonte was om af te sluiten met couscous en lamsvlees. Protesten alom natuurlijk, er kon echt niets meer bij!  Komt ineens het voltallig personeel binnen met een verjaardagstaart en werd Rinus in het Arabisch toegezongen.  Wat een leuke afsluiting van deze bijzondere dag en die tienduizend redenen daar komen we wel aan!